سمفونی پاستورال

پروردگارا، به خاطر ماست که شب را چنین ژرف و زیبا آفریده‌ای؟ به خاطر من است؟ هوا روح‌نواز و آرام است و نور ماه از پنجره گشوده به اتاق می‌پاشد و من گوش جان به سکوت گنبد گیتی سپرده‌ام. پروردگارا، اگر محدودیتی در عشق هست از شما نیست، از آدم است. چه باک که عشق من به دیده آدم ناپاک آید وقتی در نظر تو مقدس است. من می‌کوشم جامه‌ام از گناه پاک باشد، چرا که گناه در نظرم ناسپاسی است و نمی‌خواهم از دامن مسیح جدا گردم. نه، حاضر نیستم برای دوست‌داشتن ژرترود به گناه آلوده شوم. اما قادر نیستم این عشق را از جان و تنم دور سازم مگر با مرگ. و اصلا چرا باید چنین شود؟ اگر او را عاشقانه پرستش کنم پس این عشق باید از روی شفقت باشد. اما دوست داشتن او، خیانت به اوست. او تشنه عشق من است... پروردگارا، بیش از این نمی‌دانم... مرا چشم بینا بخش.